โดนเท...ต้องธรรมใจ

สวัสดีทุกท่านในสัปดาห์แห่งความรักและตรุษจีนค่ะ เป็นปกติที่ผู้คนมักจะพูดถึงความรักอันหวานฉ่ำและสมหวังในช่วงนี้ แต่ชาวพุทธผู้ไม่ประมาทควรมองความรัก 2 ด้านเสมอนะคะ  “มีสมหวัง..มีผิดหวัง” เป็นธรรมดา  รักที่ไม่สมหวังนั้น..ยุคนี้เขาใช้คำว่า “โดนเท” ค่ะ  เราลองมาดูกันซิว่า เมื่อโดนเท..เราจะใช้ “ธรรมะ” ช่วย “ทำใจ” ได้อย่างไรค่ะ

1.หากศีลเราเสมอกัน..เราคงได้อยู่คู่กันแล้วล่ะ  ในงาน “มงคลสมรส” นั้น ชื่องานเต็ม ๆ คือ “สมรส สมศีลา” แต่ปัจจุบันเรามักจะได้ยินแค่สมรสเฉย ๆ  ชื่องานเต็ม ๆ บอกใบ้ว่า ชีวิตคู่จะราบรื่นต้องเป็นคนดีพอ ๆ กัน ดังนั้นหากมีการต้องพรากจากกัน นั่นหมายความว่า ศีลเราไม่เสมอกันแล้ว  (ตรงนี้เราไม่ได้ตัดสินนะคะ...ว่าศีลใครสูงกว่าใคร) หากฝืนอยู่ด้วยกันต่อไปก็คงไม่ราบรื่น ไม่มีความสุขค่ะ

2.มองการ “โดนเท” ในแง่บวก  แน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเปลี่ยนมุมมอง แต่ลองตรองดูเถิด..มันต้องมีข้อดีซ่อนอยู่แน่ ๆ เช่น ชีวิตเบามากขึ้นเพราะมีคนที่เราต้องดูแลน้อยลง  มีเวลาทำสิ่งที่ตัวเองรักและชอบจริง ๆ (เพราะเวลามีคู่ คุณอาจจะต้องจำใจทำกิจกรรมที่ไม่ได้ชอบเท่าไหร่ เพียงเพราะคู่ของคุณชอบเท่านั้น) หากคุณมีลูก..คุณก็จะมุ่งความใส่ใจไปสู่ลูกได้อย่างเต็มที่  เห็นไหมคะว่า..แง่งามเหล่านี้ มีแอบซ่อนอยู่เสมอ

3.นึกถึงสิ่งดีหรือสิ่งบวกที่คุณได้มาระหว่างคบกับเขาหรือเธอ  และกล่าวขอบคุณแทนการสาปแช่ง เมื่อไรที่คุณแว่บไปคิดถึงความเจ็บปวดจากการโดนเท  ให้คุณคิดถึงสิ่งดี ๆ เหล่านั้นแล้วกล่าวขอบคุณ  เช่น ขอบคุณที่ทำให้ฉันได้ลองกินอาหารแปลก ๆ ที่ไม่เคยกินมาก่อน  ขอบคุณที่คุณพาฉันไปเที่ยวที่ที่ฉันไม่เคยคิดจะไป หรือ ขอบคุณที่คุณทำให้ฉันรู้ว่า ฉันอดทนได้มากกว่าที่ฉันคิด (ฮา) นี่เป็นการเจริญเมตตาและนำไปสู่การให้อภัยในที่สุดนะคะ

4.ได้กลับมามองหาความโดดเด่นของตัวเองอีกครั้ง ตอนอยู่เป็นคู่..รัศมีของเขาหรือเธออาจจะกลบออร่าเราเสียมิด ตอนนี้แหล่ะเป็นโอกาสให้เราได้เฉิดฉายความโดดเด้งของตนเองอีกครั้ง  ทำ list ขอดีของตัวเองหรือความฝันที่ตัวเองอยากทำให้เป็นจริง แล้วทำข้อดีให้เด่น...ทำชีวิตให้สตรอง ทำฝันให้เป็นจริง เวลานี้แหล่ะเหมาะที่สุด  เพราะเมื่อคุณมีเป้าหมายรออยู่ข้างหน้า คุณจะมีเวลามองเหลียวหลังไปสู่อดีตน้อยลงค่ะ

พระอาจารย์วชิระ สุภปาโส เคยเล่าว่า มีผู้หญิงคนหนึ่งโดนสามีบอกเลิก (เพื่อไปคบกับชายอื่น) เธอเสียใจเจ็บปวดมาก  สองสัปดาห์ผ่านไปยังไม่ทุเลา เฝ้าแต่คิดถึงคำพูดตัดรอนของเขา  เธอตัดสินใจไปกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย  แต่วินาทีที่เธอใกล้จะหมดลมหายใจในน้ำนั้น เธอได้คิดว่า “เขา” ไม่ใช่คนสำคัญที่สุดในชีวิตเรา...แต่ “เรา” และ “ลมหายใจของเรา” นี่แหล่ะสำคัญที่สุด  เออเนอะ...ขาดเขา..เราก็ยังอยู่ได้มาตั้ง 2 อาทิตย์  แต่ถ้าขาด “ลมหายใจของเรา” นี่...เราอยู่ไม่ได้แน่ ๆ   ว่าแล้วเธอก็ทะลึ่งตัวขึ้นจากน้ำ  ชีวิตเปลี่ยนไปทันทีหลังจากนั้น  ครูบิ๊กฟังแล้วรู้สึกว่าเธอโชคดีมากที่รอดมาได้พร้อมมุมมองใหม่ที่ให้ค่าชีวิตตนเองมากกว่าคนอื่นค่ะ

ตกลง โดนเท..แล้วได้ธรรมไหมคะ  จง “ธรรมใจ” ว่า คนที่สำคัญที่สุดในชีวิตคือตัวเราเอง คนอื่นเขาไม่ให้ค่าเราเป็นเรื่องปกติ แต่ถ้าเราไม่ให้ค่าตัวเองนั่นเป็นสิ่งที่น่าเสียใจและเสียดายมากนะคะ 

จงรักตัวเอง และเลือกสิ่งที่ดีให้ตนเองค่ะ  เพราะพระพุทธองค์ทรงสอนว่า..นั่นคือความรักที่ยิ่งใหญ่กว่ารักทั้งปวง

ขอให้ทุกท่านมีความสุขค่ะ

ครูบิ๊ก

www.teacherbik.com